James Bond Spectre- Γιατί 23 ταινίες μάλλον δεν φτάνουν

Βγαίνει σήμερα λοιπόν (για την ακρίβεια στις 0:07 το βράδυ της Τετάρτης, είδατε τι έκαναν εκεί) η  νέα ταινία του Βρετανού υπερκατάσκοπου  James Bond, η οποία μετά την τεράστια επιτυχία που είχε η προηγούμενη, το Skyfall, παίζει σε σίγουρο γήπεδο.

Αρχικά να σημειωθεί πως η φάση  James Bond προσωπικά δεν με ενθουσιάζει. Όχι γιατί η πλοκή είναι από αναμενόμενη μέχρι βαρετή σε κάθε  ταινία του franchise, από το μακρινό 1962 μέχρι και σήμερα. Όχι γιατί δεν εκτιμώ τις (ομολογουμένως πολύ καλές) σκηνές δράσης που κάθε ταινία, ανάλογα την περίοδο είχε να προσφέρει. Ο λόγος είναι ιστορικός, καθώς θεωρώ πως τέτοιες κενές ταινίες δράσης δεν έχουν πλέον κάτι να προσφέρουν στην μαζική κουλτούρα και γενικότερα τα καλύτερα δείγματα που έχει δώσει τα τελευταία χρόνια το είδος της κατασκοπευτικής ταινίας δράσης είναι οι προσπάθειες αποδόμησης και παρωδίας του, από τα αμφιλεγόμενα Austin Powers μέχρι το απίστευτο Kingsman. Εξίσου αξιοσημείωτο είναι και το όλο πνεύμα αυτών των ταινιών,  το «υπέροχο» πακετάκι του σεξισμού, της αντικειμενικοποίησης  των γυναικών και γενικά όλων των στοιχείων που μισούμε στην βιομηχανία, στοιχεία που όχι μόνο είναι τα πλέον χαρακτηριστικά  του James Bond, αλλά παρουσιάζονται και ακραία στυλιζαρισμένα και εξειδανικευμένα, ως ο απόλυτος στόχος του αστού άνδρα.

Αλλά αυτά είναι γενικά στοιχεία, που ίσως βρουν την θέση τους σε κάποιο άλλο κείμενο. Τώρα μιλάμε για το Spectre, για το αν αξίζει την προσοχή του θεατή. Και η απάντηση είναι όλως παραδόξως  ναι, εφόσον κανείς είναι φουλ συνειδητοποιημένος όταν πάει να το δει. Εγώ προσωπικά πήγα για να δω ένα ευχάριστο pop- corn movie με εκρήξεις, και μου έδωσε την μεγαλύτερη έκρηξη στην ιστορία του κινηματογράφου. Πήγα για να δω χορογραφίες μάχης και πιστολίδι και μου τα χάρισε  σε αφθονία.  Και μάλιστα αυτά η ταινία τα προσφέρει πλήρως απενεχοποιημένα και μακριά από την οποιαδήποτε σοβαροφάνεια και «λυρικότητα» είχε ο προκάτοχός της.

Το story είναι πάνω κάτω αυτό που φαντάζεστε, με πολύ μικρές αποκλίσεις. Eνα κωδικοποιημένο μήνυμα από το παρελθόν στέλνει τον James Bond σε μια αποστολή στην Πόλη του Μεξικού και τελικά στη Ρώμη, όπου συναντά τη χήρα ενός περιβόητου εγκληματία. Ο 007 ανακαλύπτει τελικά την εγκληματική οργάνωση SPECTRE δηλαδή το Special Executive for Counter-intelligence, Terrorism, Revenge and Extortion ( δεν είναι αντιγραφή αν αντιγράφεις τον εαυτό σου), τους οποίους και πρέπει να σταματήσει. Όλα αυτά με μπόλικη σωματώδη δράση, κλασσικό χαρακτηριστικό των ταινιών του 007 με πρωταγωνιστή τον Craig.

 Η σκηνοθετική οπτική του Sam Mendes,( Sky Fall, American Beauty) μένει μακριά από τα αγαπημένα της μοτίβα και επιλέγει πολύ πιο campy και χαλαρούς δρόμους, χωρίς στιγμή να χάνει την στιβαρότητα και τον απόλυτο έλεγχο της κατάστασης, της ομαλής, σχεδόν δωρικής μετάβασης από σκηνή σε σκηνή αλλά και τη την πλήρη και αισθητικά άρτια δόμηση τους. Αντίθετα, η κινηματογράφηση των τοπίων και των τοποθεσιών που διαμελίζονταν στο πέρασμα του 007 είναι τόσο εντυπωσιακή όσο και τα  ίδια τα τοπία που καταστρέφονται για… πάρτυ του! Γενικότερα κανείς δεν μπορεί να πει κάτι κακό για την σκηνοθετική αυτή προσέγγιση, την οποία εκτίμησα ΚΑΙ για την ειλικρίνεια της, καθώς δεν παίρνει δευτερόλεπτο τον εαυτό της στα σοβαρά και προσφέρει αγνή, cheesy διασκέδαση. Ξέρει τι προσφέρει και δεν ντρέπεται για αυτό.

Ο τομέας των ερμηνειών αντίθετα δεν έχει ιδιαίτερες εκπλήξεις, και διαθέτει πολύ λίγες μνείες.Όσο και αν ο Daniel Craig έχει την εκφραστική δυνατότητα  ενός αυγού, είναι ιδιαίτερα καλός στο να τρέχει και να προκαλεί σαματά, κάτι που φυσικά απαιτείται εδώ. Την ίδια στιγμή βέβαια το γεγονός ότι ένας τέτοιος άνθρωπος πλασάρεται ως ο απόλυτος γόης δείχνει την ένδεια στην οποία έχει περιέλθει το αστικό ανδρικό πρότυπο. Η πολυδιαφημιζόμενη εμφάνιση της Monica Belluchi είναι της ίδιας σημασίας  και διάρκειας με την εμφάνιση της στο Matrix,

ενώ η true πρωταγωνίστρια της ταινίας, η Léa Seydoux, μπορεί να είχε εντυπωσιάσει στο «Η ζωή της Αντέλ» και το «The Grand Budapest Hotel», εδώ όμως το ταλέντο της μένει αναξιοποίητο, όπως και κάθε  γυναίκας σε τέτοιες ταινίες οι οποίες την αφήνουν ετερόφωτη. Πραγματικά κρίμα γιατί έχουμε δει πως είναι εξαιρετική όταν θέλει (και την αφήνουν).

 Επιπρόσθετα, ο κατά τα άλλα αγαπημένος Christoph Waltz (Django, Inglourious Basterds, και πολλά άλλα) περιορίζεται στον κακογραμμένο ρόλο του Blofeld, ενός μονοδιάστατου και στερεοτυπικό κακού, τον οποίο τον φέρνει στην ζωή με τον χαρακτηριστικό του τρόπο. Μόνη ευχάριστη έκπληξη στον τομέα του cast  ήταν ο  δικός μας Ralph Fiennes (Lord Voldemort) ο οποίος αναλαμβάνει τον ρόλο του Μ, προσδίδοντας μια νέα δυναμική στη σχέση του 007 με τα αφεντικά/συνεργάτες  του.

Και αυτό είναι το Spectre, που προφανώς και προτείνεται, αν δεν έχει κάτι καλύτερο το σινεμά ή αν θέλετε να ξεκουραστείτε και να ενδώσετε σε junk food σε μορφή ταινίας. Περιστασιακώς δεν είναι κακό…!